І мы як дрэвы:
блізка і далёка.
У вочы твае, мілы, загляну.
Зноў сіл не хопіць,
ведаю, не хопіць
аддаць табе надзеі цеплыню.
І рукі, як галінкі, трэпле вецер,
мае надзеі зноў знішчае, топіць.
Вачыма гладзіш мае косы - вецце
з балючага асенняга агню.
Зноў сіл не хопіць,
ведаю, не хопіць
закрэсліць паміж намі цішыню.
|
|
